Энд тэндээс баярын мэнд гэсэн мессежүүд намайг сэрээснээр Монгол улсад Ардын Арми байгуулагдсаны 85 жилийн түүхт ойн өдрийг угтвай… Ажлын бүсгүйчүүдийн өгөөмөр зангийн улмаас толгой минь багагүй хэмжээгээр өвдөх нь гачлантай… Би гэхдээ тэнд очихгүй байж болох л байсан… Гэхдээ 8-нд хийсэн хөрөнгө оруулалтын үр шимээ үзчих бяцхан хүсэл дотор асаастай байсныг хэлэх хэрэгтэй…
Өчигдөр оройтсон тул ээжээс эрүүний шөл уух нь тодорхой… Багшийн дундажхан амьдралтай бэлэвсэн эмэгтэй ээжийн минь хувьд байгаа хоёрхон үнэт эрдэнэ дүү бид 2, тиймдээ ч бид 2-ын араас үхэн хатан гүйдэг хүн л дээ… Хааяа би ээжийг үзэн яддаг… намайг оройтоход унталгүй хүлээж байдаг занг нь… өглөө ажилдаа явах гээд нойрмоглоод сэрж байхад намайг хоцроохгүй гэсэндээ гутлыг минь цэвэрлэчихсэн байдгийг нь… ерөөсөө л намайг ингэтлээ хайрладгийг нь үзэн яддаг… Хайрынхан ачийг хэзээ ч хариулж чадахгүй над шиг юмыг ингэтлээ хайрладагт нь дургүй… Ер нь энэ хайр гээч хачин зүйл… Хэдийгээр бид үүнийг бусдаас хүсч явдаг ч, яг цаг нь болоод хэн нэгэнт хайрлагдах гэдэг тийм ч амар зүйл биш… Намайг тэгэж их хайрлаж байгаа тэр хүнийг гомдоохгүй амьдрана гэдэг үнэндээ тун хэцүү зүйл л дээ… За тэгээд ээжийн хаагуур явсан яасан талаарх бяцхан байцаалтыг давж гарсны эцэст өглөөний цайгаа уулаа…
Угтаа бол намайг хэн ч хайрлаж халамжилдаггүй байсан бол би шаал өөр хүн байх байсан… Тэгсэн бол хүссэн мэргэжлээрээ суралцаж ямар ч амжилт гаргахгүй нь бараг тодорхой л доо… Ядуу тарчигхан нэг өрөөг хөлслөн амь зуух байсан гэж боддог… Амжилтанд хүрэхгүй ч дуртай зүйлээ хийж ядуу тарчиг ч хүссэнээрээ амьдрах гоё юм шиг… Гэтэл надад хэтэрхий хайртай ээж бас эмээ байдаг… Миний төлөө амьдралаа зольж суугаа тэр 2 эмэгтэйг харах тоолондоо тэр хүмүүсийн өмнө хариуцлага үүрч байгаагаа мэдэрдэг юм… Тийм болохоор өөрөө огтхон ч сонирхож байгаагүй ч илүү ирээдүйтэй мэргэжлийг сонгож авсан… Хүссэн мэргэжлээ сонгоод амжилтанд хүрэхгүй хэн ч биш болж өөртөө хайртай тэр хүмүүсийн итгэлийг алдахыг хүсээгүйдээ л тэр… Удахгүй миний ч нас явна… тэр үед ээж эмээ 2 маань ч ертөнцийн жамаар намайг орхин одох болно… Харин тэр үед би эхнэр бас хүүхэдтэй болсон байх болно… тэр үед би эхнэрийнхээ, хүүхдийнхээ төлөө, бас л надад хайртай тэр хүмүүсийн төлөө амьдрах болно… Ингээд бодвол бидний амьдрал гэдэг бол бидний зүйл биш болж таараад байгаа юм… За энэ ч яахав, үргэлжлээд тэмдэглэлдээ орох юм бол үдээс хойш нь амралтын өдрүүдээр соёлын арга хэмжээ үзэж бай гэж зөвлөсөн нэг хүний зөвлөгөөг хачин ихээр буулган авч кино үзэхээр шийдлээ… Уг нь би Hostel-ийг үзэх гэж нэлээдгүй удаа оролдсон ч ерөөсөө чадахгүй байсан билээ… Энэ удаад цаг ирж нөхцөл бүрдэв хэмээн гартал цаг үесээ хоцорч байдаг зарим хүмүүсийн гайгаар ахин Crash-лав… Оскар аваад нэлээн шүүмжлэлд өртсөн шиг байсан… Гэхдээ надад бол таалагдсан л даа… аятайхан кино байсан… Мексик эрийн охин буудуулах хэсэг миний сэтгэлийг хамгийн ихээр хөдөлгөсөн… Гэхдээ л саяхан үзсэн киногоо ахиад үзэх ямар л олиг байхав дээ… Дараагийн долоо хоногт заавал Hostel гэж дотроо амлаад кинотеатрыг орхин гарвай…
Ер нь өчигдөр харж байхад монголчууд хэтэрхий баярлах дуртай ч улс юм шиг… Жишээ нь Ардын арми монголд байгуулагдсан өдөр болуут бүх эрчүүд нь баярладаг… Эмэгтэйчүүдийн эв санааны өдрөөр харин хүүхнүүд нь нохой гурав хардаг… За тэгээд үүнээс гадна төмөр замчдын, санхүүчдийн гэх мэт ажил мэргэжил бүрээр нь тусгайлан заасан баярлах сайхан шалтаг бүхий өдрүүд зөндөө… Улс орны амьдрал хэцүү байна, бүрхэг байна гэх ч хаа газрын хүнээс дутах юмгүй баярлаж байгааг нь харвал бид бүхэн тунчиг оптимист эс бөгөөс ярьсан шигээ хэцүүхэн улс биш бололтой гэж бодох юм…