Xүн бүxэнд найз бий. Гэxдээ xүмүүс найзаа буруу таньдаг нь xаруусалтай. Өөрсдийг нь даган баясагч сүүдрийг тэд нөxөрөө гэж боддог. Өөрсдийг нь шулан мөлжигчдийг бас тэд дансандаа бүртгэдэг. Гэтэл үнэн xэрэг дээрээ тэд нар нь xэдэн давxар баг зүүсэн шулаачид байдаг.

Яагаад хүмүүс үүнийг уxаардаггүй юм бол.

Өдөр тутам олон олон сайxан xүн xорвоогийн xаранxүй замруу унаж байна, олон олон бүсгүйчүүд бусармагийн үүрийг өөртөө xадгалаx гэж явна. Тэдний тавиланг өөрчилсөн муу мууxай бүxнийг тэд өмөөрцгөөдөг. Магадгүй тэд өөрсөддөө бол алддаггуй ялгуусан баатрууд. Xарин амьдрал дээр бол тэд замаасаа төөрсөн жааxан xүүxэд. Тэдний буруутан нь тэдний сонгосон найз. Тиймээ, найз.

Та одоо боддоо. Найз гэдэг бол бидний замыг заагч луужин юм. Нөxөрөө зөв таньсан xүн алддаггүй гэдэг. Үнэн болтугай! Адислая…

Сайн байцгаана уу.

Энэ удаа яагаад ч юм алдааны тухай бичмээр санагдаад… хүн болгон алддаг болохоор л тэр. Бидний гаргасан алдаа бүхэн бидний буруу гаргасан шийдлийн үр дүн гэж нэг номноос уншиж байсан маань санагдлаа.

Ер нь хүн ямарч хүнд байдалд орсон эсвэл алдаа гаргасан тохиолдолд бодож л чадвал түүнээс гарах ямар нэгэн арга замыг олдог, мөн түүнээс гарах арга ямарваа нэгэн зам заавал байгаа гэдэгт би итгэдэг. Учир нь хүн бүрт байгалаас заяасан ямар нэгэн давуу тал, авъяас байдаг ш дээ. Харин бид яаж ч бодоод тэр замаа олж чадахгүй байгаа байдал маань аль ч утгаараа бидний мэдлэг, боловсролын хэмжээ дутагдаж байгаагийн шинж.

Хүн ер нь өмнөө тавьсан тодорхой зорилгогүй амьдарна гэдэг ямар ч утга учиргүй зүйл гэдгийг санаж, тэр ч байтугай өөрийн боломжоос хэтэрсэн өндөрт хүрэх зорилго тавьсан ч түүндээ л хүрэхийн төлөө хөдөлмөрлөж сурна. Ингэх нь мэдээж тийм ч амар биш л дээ. Алдаа гаргах, шантарах гээд л проблемүүд зөндөө байх нь тодорхой.

БИ ЯМАР ХҮН БОЛЖ ЧАДАХ ВЭ гэсэн асуултанд хариулж нэг үзвэл зорилгоо тодорхойлоход тань жоохон ч гэсэн тус болох болов уу гэж бодож байна. За good luck шүү!

Том зорилго тавъя гэж бодъё. Жишээ нь хүн бүр ерөнхийлөгч болох хүсэлтэй. Тэгвэл бусад ажлыг нь хэн хийх вэ? Хүн бүрт хүсэл байлаа ч, нэг нь л ерөнхийлөгч болох нь ойлгомжтой. Бусад нь болж чадахгүй ч, түүний төлөө өрсөлдсөнөөр хувь хүнд ч, улс оронд ч ямар ямар нэгэн хохирол учрахгүйгээр барахгүй аль альнийх нь хөгжил дэвшилд эерэг нөлөө үзүүлэх юм шиг санагдаж байна. Та бүхэн энэ тухай мэргэн оюундаа жоохон ч гэсэн тунгааж үзээрэй. Бие засаад юу гэдэг билээ дээ, өөрсдийгөө хөгжүүлэх нь чухал аа гэж…

Сайн байцгаана уу, залуусаа?

Нэлээн удаан блог бичсэнгүй. Баахан ажил хөдөлмөр, дээрээс нь диплом, хичээл гээд нөлөөлөх хүчин зүйлс их байлаа.

Энэ удаагийн блогоо өөрийнхөө нэг өдөр хийсэн болон хийх гэж байгаа ажлаар бичихээр шийдлээ.

Өнөөдөр шөнө 4 цагт найзаас миний ирсэн message-ээр эхэлдэг юм байна. Би шал согтуу байна хаана байгаагаа ч мэдэхгүй байна, чи хаана байна гэсэн үгсээр эхэлдэг юм байна. Ах нойронд дундаа юун тэр согтуу энэ тэр хамаагүй утсаа унтараачихаад үргэлжлүүлээд унтаад өглөө. Тэгсээр өглөө болж сэрүүлэг дугаарах нь тэр, өчигдөр хээр гарч 10 шахам километр алхсан болоод ч тэр үү? Хамаг бие сайн амарч чадаагүй юм шиг санагдаад буцаж унтмаар байдаг. Би байгаль судлалын мэргэжилтэй болохоор хөдөө гадуур их явна, тэгэхээр сайн тамирчнаас дутахгүй биеийн хөгжилтэй байх хэрэгтэй л дээ. Гэхдээ өчигдөр ямар ч бэлтгэлгүй байж байгааад тэмцээнд орсон тамирчин шиг нурчихсан байна. Даанч өглөө хичээлтэй болохоор босохоос өөр аргагүй боллоо.

Босоод юм олж идчихээд шууд сургуулийн зүг алхах нь тэр, манай сургууль гэр 2 хооронд ойрхон болохоор өглөө алхах нь бодол цэгцлээд өдрийн төлөвлөгөөгөө эргэн бодох цаг гаргаж өгдөгөөрөө сайхан байдаг юм. Замдаа юм бодонгоо хип хоп дуу сонсоод надтай хамт ажил сургууль руугаа яваа хүмүүсийг хараад инээдтэй нэгийг нь шоолоод дэгжин охидыг хараад нүдээ хужирлачихаад сургууль руу баярын мишээл дүүрэн явах сайхан байдаг юм. Мэдээж гадаа дулаахан байх үед ш дээ.

Сургууль дээрээ очоод ганц хүндэлдэг багшийнхаа лекцыг сонсоод 1 цагийг хурдан өнгөрөв. Дараагийн цаг бурхан минь надаас долоон доор заадаг жаахан хүүхэн заадаг болохоор суусан болоод л гарав. Хамгийн сүүлийн лекцыг шууд таслав, тэнд сууснаас ажил дээрээ ирээд ажлаа хийсэн нь дээр санагдаад, хэхэхэ том толгой гаргаж байхгүй юу.

Ажил дээрээ ирээд маргааш ямар ч шалтгаанаар юм бүү мэд Магистрын оюутануудад хичээл заах ёстой болохоор тэдэнд зориулаад Presentation бэлтгэх ажилтай, түүнийгээ бэлтгэсээр байгаад бараг өдрийн хоолны цагтай золгов. Гэтэл манай ажлын газрын бүсгүйчүүд нэг мэдсэн чинь бүгдээрээ алга болчихсон байх юм, байгаа нэг нь хоолонд орчихсон гэх нь тэр. Тэгэхээр нь ганцаараа яаж хоол идэх вэ? гэж бодсоор гудамжны эсрэг талд IT park-д оршдог нэг багын найзынхаа ажил дээр очоод хоолонд явах уу? гэж асуудаг баатар болохгүй юу, тэгсэн өөдөөс ажил ярьсаар байгаад хоолны тухай юм яриагүй юм шиг сэтгэгдэл төрүүлдэг байна ш дээ. Тэгэнгүүт өчигдөр Японоос ирсэн найзыгаа хүрээд ир, хамт хоол идье гэтэл тэр маань уриалгахан хүлээн авч хүрч ирээд, хамтаа хоол идлээ. Тэгсэн өнөөдөр орой хэдэн журмын нөхдийг цуглуулж пиво уух санаанд хүрэв. Мөн 1нд Инээдмийн баяраар дажгүй хошин шогийн тоглолт үзэх төлөвлөгөө ч зохиогоод байх шиг. Хоол идэж дуусаад ажлын журмаар гарч нэг хүнтэй уулзчихаад дараа нэг найзтайгаа вэб хийнэ гээд хэлчихсэн юм түүн дээр очино доо гэж бодоод сууж байна. Орой хүртэл сууж хийнэ байх гэж бодож байна. Тэгээд оройдоо гарч найзуудтайгаа уулзаж сууя даа.

Үүнээс хараад байхад би гэдэг хүний хувьд найзууд ямар ч гүн гүнзгий утга учиртай юм бэ дээ? Бүүр 6 настайгаасаа найзалсан болохоор ч тэр үү? Заримдаа гэр бүлийн гишүүд шиг байдаг нь сайхан. Бие биеийнхээ гэрт орохоор аав ээж нь “Миний хүү хүрээд ирэв үү?” гэж өхөөрдөж эрхлүүлэх нь гадны хүн харахад нэг л сонин. Бидэнд энгийн үзэгдэл юм аа.

Монголд их ажилтай байх болсон юм шиг санагдаад байх юм. Бүүр хувийн амьдрал ч гэж байхгүй болтлоо ажилтай байна гээд бодохоор заримдаа уур хүрэх юм. За гэхдээ 6 сараас гайгүй болох байх гэж найдаж байна.

Нээрээ бусад Монголд байгаа хүмүүс над шиг ийм их ажилтай байгаа болов уу? Ялангуяа Бодролын зарим баатрууд ямар байдаг гэж бодохоор сонин санагдаад байх юм.

Сэн сэнхийх салхитай нэг зэвүүн ч гэхэд хаашаа юм бэ, арай ч тэгж хэлж чадахааргүй өдөр эхлэж байлаа. Угаас багын цовоо цолгиун зантай хэмээн бусдад үргэлж ихэрхэж явдаг боловч яг үнэндээ юу ч бардаггүй мангар бацаан би УБ хотын төв шахуу гудамжаар алхаж явлаа. Юу болоод хар үүрээр шахуу ингэж явснаа нуун дарахыг үнэнхүү хүсэвч бусдад гайхуулах санаа төрсөн тул та бүхэнд эс өгүүлэн өгүүлсү.

1. Өдрөөс өдөрт тун тунгаар дасаж нэгэнтээ хайртай гэж хэлж чадаагүй алдсан нэгэн хөөрхөн охины царайг харалгүй удсан би бээр амьдралдаа анх удаа зориг төгөлдөр шийдвэр гарган түүний гэрлүү алхаж явлаа. Бодож цөхрөн санаагаар унаж элдэв янзын ялаа шумуулны хор идэж үхмээр байсан ч угийн цэрвүү сэжигч зангаасаа болоод яаж ч чадаагүй болохоор нэгэнт айдгаа авдрандаа хийчихээд алхаж яваа минь энэ билээ. Би бодолдоо дарагдан явсаар түүний гэрийн гадаа аль хэдийн ирчихээд хоёр цаг зогсож байгаагаа ч мэдсэнгүй. Бодож бодож бодын шийр 4 гэдгийг нэгэнт мэдэх болохоор бодохоо болилоо. Хаалгыг нь тогшлоо, нүдлээ, балбалаа, өшиглөлөө, иллээ, долоолоо… ёо арай гэж тэр нэг юм гарч ирлээ. Би арай л ухаан алдчихалгүй зогсож байгаад хайртай дуртай, хадаастай үдээстэй гээд л баахан юм ярьлаа. Эртний нэгэн балар өдөр түүнийг гуйн уйлж дуулж, үгээр хэлж үзгээр бичих шахуу юм болсон ч алдаж эндэж, хайр дурлалын шуурганд төөрөөд өнгөрсөн дурсамж дурдатгал маань санаанд тодхон. Гэвч өнөөдөр түүнийг эргэн нэхэн гуйн суухад тэр нэхэл хатуу шийртэй зан гаргаж чадалгүй бууж өглөө. Тэгээд л үнэнхүү сэтгэлээр бишрэн сүсэглэж, зүрхнийхээ гүнээс баярласан би бээр адал явдал уран зөгнөлт хайр дурлалынхаа үлгэрийг түүндээ ярьж эхлэвээ. Тэгээд л цаг хугацаа урсдагаараа урсаж өглөөний 5-н цагт бидний эхний болзоо дууслаа. Ингээд л би гэдэг хүн газраас хөөрсөн амьтан л хамаг амьтны тусын тулд хар үүрээр гэрлүүгээ харьж яваа минь энэ бөлгөө.

2. Үүрийн бүрээ үлээгээд цаг хагас өнгөрөөд, дахиад нэг цаг өнгөрч байлаа. Би гэрийн буг болсон ах эгч дүү нараа эргэхээр явж байтал манай хөрш айлын охин бас надархуу юм хамаг амьтны тусын тулд өглөөний дасгалаа хийж байх нь тэр. Би ч яахав хоёр долоо хоног 20 цаг түүнтэй хөрш байсныхаа хувьд очиж мэнд мэдэлцэж тараа таниулах хэрэгтэй гэж бодоод очив. Уулзаж уулзаж зогссоны эцэст цагаа хартал ахиад л өнөөх гайтай үүрийн бүрээ үлээгээд цаг хагас болоод нэг цаг дээр нэмээд дахиад нэг цаг өнгөрчихсөн байлаа. Өөрөөр хэлвэл би түүнтэй нэг цаг уулзчихсан байлаа. Тэгээд л би эх болсон зургаан зүйлийнхээ аль нэгнийх нь тусын тулд гэрлүүгээ орох хэрэгтэй болов. Гэтэл гай байшингийн булан тойроод айсуй. Би бултах газаргүй болж улаан нүүрээрээ тулахаар шийдлээ. Хажуу байшингийн хар Болдоогийн дээд давхрын айлын охины найз банди ирж байлаа. Би ч энд шилжиж ирээд удаагүй байгаа болохоор тур тар хийлгүй шиг байхаар шийдлээ. Гэвч гай хэзээд гайтай байдаг хойно бид хөлөөрөө учраа ололцох хэрэгтэй болов. Би булан тойроод, тэр булан тойроод булан тохой хайж олоод л мал шиг хөлөөрөө жийлцэнэ. Би цэл залуугаасаа хүн амьтантай үзэлцэж явсан болохоор түүнийг ганцхан кейкүдээд л дуусгалаа. Одоо л гэртээ морилох цаг ирлээ.

3.Үүдний хаалга онгорхой. Би ч гайхсандаа салж унах шахсан хүн болж зогслоо. Тэгэхгүй бол өчигдөр сураг чимээгүй таг болсноо тайлбарлах хэрэгтэй болно л доо. Миний заль амжилттай болж хэн ч намайг байцаасангүй. Ялангуяа ах Данзан эгч Бодоо нар нийлж рекэтлэсэнгүй. Би өдөржин шөнөжин чатласаар байгаад улайх шахсан муу Пентиум нэг буюу бичгийн машинаа асаалаа. Тар турхийлгэн чатлаж сууснаа гэнэт өлссөнөө мэдрэв. Мөлхөн шахан байж галын өрөөнд орон ус гурил (гурилаар хийсэн зүйлийг ингэж нэрлэв) олж идэв. Турж үхчээгүй дээрээ гол залгаж оройн андаа бэлдэж эхэллээ.

4. Гэнэт гарах ажилтай болж блогоо орхиод гарав. . .

Өглөөний наран гайхалтай туяаран сүр жавхлан, гоо үзэмж төгс харагдана. Өчигдрийн болзоонд хамт үдшийг өнгөрүүлсэн охин санаанд буун тусан аз жаргалтай өдөр эхэллээ. Өдрийн хагасыг өнгөрүүлчихээд үдшийн бүрийг дөхүүлэн өнөөдрийн болзоондоо гарлаа. Хотын гудамжаар хөл хөдөлгөөн ихтэй. Сүрлэг үер эсвэл нам гүм горхи шиг эрс тэс. Тархи толгойд төрж л байдаг элдэв бодол, Бодролдоо дарагдах шахан алхаж явтал нүдний буланд нэгэн хөөрхөн охин харагдлаа. Би ч бодож цөхсөнгүй очиж танилцах гэж өдөв. Хуучны цөвүүн цагийнх шиг зоволгүйхэн танилцлаа. Ингээд л өнөөдрийн болзоо салаа. Маргааш нөгөөдөр тэр охинтой уулзана. Тэгээд өчигдрийн болзсон охин бас салаа. Ай хөөрхий дурлаж ханахгүй амьдралаа гэж.

За ингээд залхуу, туйлбаргүй нэгэн би энд 3 дахь блогоо нээв. Энэ удаад аль болох тууштай, залхууралгүй үргэжлүүлэхийг хичээнээ. Өмнө нь нэг блог дээр нилээн гайгүй сийрүүлдэг болж байгаад нэг л өдөр учир нь олдохгүй залхуурсан. Ийм тохиолдолд хэт удаан завсарлачихаар юунаасаа эхлэхээ мэдэхгүй бодож бодож нэг мэдсэн өөр юманд анхаарал сарниад л, тэгэнгүүтээ шууд алгасаад л, ингээд л өдөр хоног намайг хүлээхгүй, тэр болгон өнгөрснөө сэргээгээд суух зав гарахгүй… Дараа нь нэг японоор бичдэг блог нээгээд овоо л явж байснаа нэг л өдөр залхуу хүрээд, шагайхаа болиод нэг мэдсэн сар шахам өнгөрсөн байв. Өөрийнхөө энэ амархан уйддаг, хэт зоргоороо занг нэг л ойлгохгүй явсаар өдийг хүргэж. Блог уг нь аль болох өөрт өгөөжтэй , бүтээлч байвал тархиа ажиллуулж, цаг заваа зарцуулсаны үнэ цэнэ орших байх л даа. Гэтэл би жирийн нэг тэмдэглэл маягаар өдрийн алба гүйцэтгээд байгаа юм шиг л санагдаад эхэлдэг. Энэ бас л миний юм бүхнээс төгс төгөлдөрийг шаарддаг ядаргаатай зантай минь холбоотой байх л даа. За энэ маягаар БИ гэдэг хүн яагаад блог тогтвортой тууштай хөтлөж, бодол санаагаа хүн шиг цэгцлээд явж чаддаггүй вэ гэсэн асуултад хариул гэж асуувал зөндөө л юм хэлэх нь байна. Унасан бөхөд шалтаг мундахгүй гэдэг энэ л дээ.

Одоо тэгэхээр өнгөрсөнөө биш ирээдүйгээ харъя гэсэн. Энэ хаврын амралт ч харвасан сум шиг л сүнхийгээд өнгөрч. Олигтой хийж гийгүүлсэн юу байна. 2 удаа ханиад зооглож, түүнийгээ эдгээх гэж л шуурхайхан баахан эм уух шив дээ. Хүний амьдралд эрүүл мэнд гэдэг асар нөлөөтэй чухал хүчин зүйл юм л даа. Ялангуяа над мэтийн сулавтар амьтад уусан эмнийхээ үйлчлэлд хүртэл туйлдаж орхидог бололтой. Ер нь л ханиад ч бай, олгой энээ тэрээ ямар нэгэн өвчин зовлон гэдэг хүсэх юм биш.

Гэхдээ амралтын дундуур сайхан юм ч бас байсан л даа. Хайртай хүн маань ирсэн, хамтдаа хэд хоногийг сайхан өнгөрөөсөн. Гэвч өнгөрсөн хойно нь бодохоор жаргал цэнгэл гэдэг түр зуурын байх тусмаа амттай, ахиулаад бодвол хүний өөрийгөө хуурах гэсэн хичээл зүтгэлийн үр дүнтэй салшгүй холбоотой гэхчлэн хальт философидсон шиг л өөрийгөө тайтгаруулж суух юм.

Амралт дуусахын даваан дээр ч гэсэн нэг төлөвлөгөөгөө биелүүлэх боломжтой сууж байгаа нь бас л яамай хэрэг. Нөгөөдөр Бээжинд очсон хойноо л буудлын өрөөнд тв-гүй, нет-гүй сууж байгаад жаахан юм харж уншиж бэлдэхээс. Цаг мөнгө зараад, дипломын ажлынхаа судалгааг хийхээр явж байгаа хүн над шиг ингэж боддог болов уу. Юмыг тэр өдрийн тэнгэрт нь даатгахгүй, ухамсартайгаар алхаж гишгэж сурах юмсан. Хүн насан туршдаа суралцаж боловсорч дуусахгүй байсаар төгсдөг гэдэг. Гэхдээ 60 хүрч жаахан юм ойлгонгуутаа 61-тэй чадхийчихмээргүй л бх юм. Ер нь 61-тэй бүх юм дуусчих юм бол хоёрын хооронд 60 хүрсэн хойноо ухаан суухгүй байсан нь дээр ш дээ, яршиг. Тэнэгийн дотор уужуу гэгчээр үхэхдээ элдэв санаа зовох юмгүй тайван үхвэл өөрт амар.

Ингээд л нэг мэдэхэд л дэмий юм руу хошуугаа дүрсэн л сууж байх юм. Өнөөдөр дээд курсийнхэн маань дипломоо гардаж авч байгаа. Орой тэднийг гаргаж өгөх үдэлтийн партитай. Идэж уух юманд уг нь явмааргүй л байх юм. Гэтэл ганц өөрийнхөө сэтгэлээр шийдчихэж болохгүй, бусдыг хүндлэх гэхүү олны жишиг дагах гэхүү нэг тиймэрхүү алба гүйцэтгэх шаардлага өдөр тутам тулгарах нь нийгэм гэгч юм даа.

Өнөөдөр энэ тэнгэр цэлмээд овоо хавар юм шиг царайтай байна. Нүүрээ угааж нөгөө хувцасаа өмсөөд гарч алхдаг юм билүү.