Уучлаарай гэж бид хэлж чаддаг билүү?

Энэ тухай та бүхэнтэй хуучилъя гэж бодлоо. Би бас энэ тухай их боддог юм л даа. Оллоо сайт дээр Батбилэг гэж сэтгүүлч энэ тухай бичжээ. Та бүхэн уншаарай. Харин энэ хэсэгт би өөрийнхөө бодлыг та бүхэнтэй хуваалцъя.

Өө, уучлаарай! Энэ үгийг би олон нийтийн газар, автобус унаанд, танихгүй хүнд санамсаргүй хийсэн буруу үйлдэлдээ сэтгэл зоволгүй хэлдэг. Аа, харин дотнын хүн, аав ээж, ах дүү, хүүхэд, найз нөхдөдөө, даргадаа, хамт ажиллагсдадаа хэлдэгсэн билүү?

Ангийн маань хэдэн охид байх. Бүх л муу муухай зүйлээс хэдэн биенийгээ хамгаалж яваа нэртэй. Ангийн бусад хүүхдүүдээсээ тэс ондоо. Үргэлж хичээл, сурлага, урлагийн үзлэг, охидын хурал…Бид бол муу хүүхдээс хол явах ёстой, хүүхэдтэй үерхэж болохгүй, орой гадуур хамаагүй гарч болохгүй…Хэн нэгэндээ буруу үлгэр дуурайл үзүүлж болохгүй.

Үнэн чанартаа би ээжтэйгээ огтхон ч таардаггүй охин байж билээ. Уг нь бол айлын ганц охин нь юм шүү дээ. Хоёр ах, нэг эрэгтэй дүүтэй. Гэтэл минийхээр бол ээж маань намайг л илүүтэй нүд үзүүрлэж, надаар л илүүтэй ажил хийлгэж, намайг л илүүтэй загнаад байгаа юм шиг, алдаа гаргахыг минь анаж байгаад алдангуут л элдэв өнгөөр аашилж загнаад байгаа юм шиг, өөрт минь санагддаг байсан юм. Тийм ч учраас би хэдийгээр бусдын нүдээр онц сурлагатан…гэх мэтчилэн олон цол гуншинтай ч, гэртээ бол ээжтэйгээ ана мана “үзэлцсэн”, өөртөө гомдсон, бий буйдаа харамссан нэг л ганцаардмал охин байдаг байж билээ. Ингээд нэг удаа ээжтэйгээ дээд цэгтээ хүртэл муудалцлаа. Хамаг байдаг гомдлоо гаргалаа. Уг нь би өдрийн тэмдэглэл хөтөлдөг байсан ч, тэр маань үг хэлэхгүйгээс хойш дэмий л тухайн үедээ л бухимдлаа тайлах арга минь байсан юм. Ээж рүүгээ жижиг сандал авч шидэхдээ хүрлээ. Яагаад ч юм тухайн үед ээж намайг тэгтэл минь бухимдуулсан байсан. Ээж, охин хоёрын үл ойлголцол тэгэхэд дээд цэгтээ хүрч билээ. Би одоо ч гэсэн тэр үйл явдалд ээжийгээ буруутгадаг л даа. Би одоо 29 настай, ээж болсон хүн. Тухайн үед би ээжийнхээ оронд байсан бол охинтойгоо найз нь байж, ойлголцохыг л бодох байсан, юун түрүүнд адалж загнахынхаа оронд. Гэхдээ ээж рүүгээ сандал авч шидсэн маань яах аргагүй миний буруу. Ээжтэйгээ ойлголцохыг хичээгээгүй минь яах аргагүй бас миний буруу.

Өрөөндөө ороод би бүтэн өдөржин, шөнөжин уйллаа. Өөрийгөө хороомоор ч боллоо. Элдвийн зүйл толгойд эргэлдэж байлаа. Гэрээсээ дайжих уу? 5 давхраас үсрэх үү? Цуу уух уу? Өөр айлд очиж амьдрах уу? гээд л тухайн орчноос өөрийгөө аль болох хурдан сарниулах арга хайж эхэлж билээ. Гэтэл юу орж ирсэн гээч?

УУЧЛАЛТ ГУЙХ. Тийм ээ, би ээжийнхээ өрөөнд яваад орлоо. Нус нулимсандаа хутгалдчихсан амьтан…Ээж маань юу ч болоогүй юм шиг орон дээрээ хагас суусан байлаа. Би өмнө нь очоод орон дээр нь хагас суулаа. Ээж их л гайхаж харж байна? Би ээжийгээ тэврэх гээд ухасхийлээ. Тэгсэн ээж минь намайг өөрийг нь цохих нь гэж айгаад нүүрээ гараараа хаалаа. Тэгэхэд л би ээжийгээ ямар их айлгаа вэ гэдгээ ухаарсан. Ээжийгээ тэврээд би “Охиныгоо уучлаарай” гэж үнэн сэтгэлээсээ хэлж билээ. Энэ үгийг хэлсний дараа өөрийн эрхгүй нулимс минь асгарчихсан. Тэгтэл ээж минь ч гэсэн намайг бас л тэвэрлээ, уйллаа, бас л надаас уучлалт гуйсан. Энэ бол ээж охин хоёрын намайг ухаан, мэдээ орсноос хойшхи анхны тэврэлт байсан шүү. Бас анхны уучлалт, анхны ойлголцлын нулимс байж билээ.

Түүнээс хойш дахиж ээжээсээ уучлалт гуйхгүй юмсан гэж хичээж явна даа, ээжийгээ олон дахин гомдоохгүйг хичээж явна.

Миний одоо амьдралдаа баримталдаг гол 3 зарчим үүнээс л үүдэлтэй юм даа.
1. Ойлголцол
2. Хүндэтгэл
3. Уучлалт