Хоёр өдрийн турш аялсны эцэст өчигдөр Нью Йоркод буулаа. Арав гаруй жил чемоданаас амьдарсан биш дахиад л хамаг эд хогшлоо чемодандаа хийж аваад л буцаад ирэх шив дээ. Сүүлийн үед нэгэн зүй тогтол ажиглагдаад байх шиг : ийш тийш явах болохоор л албатай юм шиг өвдчихдөг боллоо. Сая л гэхэд яг явахынхаа өмнөх өдөр хачин муухай ханиад хүрээд, айхтар халуураад, аюул болох шахав. Явна гэхээр бие организм албаар өвдөж реакцладаг юм уу даа. Тогтвор суурьшилтай нэг газар амьдрах юмсан…
Онгоцны цонхоор амьдрал нэг иймэрхүү байдалтай харагдаж байлаа:
Нью Йоркод буугаад онгоцны буудал дээр хальтхан бухимдаж амжив. Homeland security энэ тэртэй холбогдоод паспорт шалгах процедур асар ядаргаатай болсон биш хил нэвтрэх гэж бүхэл бүтэн хоёр цаг хүлээдэг байна шүү. Арван хэдэн цаг онгоцонд нисээд, дээрээс нь бичиг баримтаа шалгуулах гэж хоёр цаг босоо зогсоод… хэцүүхэн л аялал байлаа. Би хувьдаа homeland securitу-г нэг их буруу зүйл гэж боддоггүй байсан юм, гэтэл эцсийн дүндээ хүмүүсийг ингэтлээ чирэгдүүлэхгүй байдлаар зохицуулж болох байсан мэт. Зураг хөрөг, гарын хээ зэргийг авна гээд immigration officer-ын зүгээс нэг зорчигчид зарцуулах хугацаа хэдэн минутаар нэмэгдэж байгаа бол тэдний орон тоог тэр хэмжээгээрээ нэмэх хэрэгтэй шүү дээ.
УБ-д эрс хүйтэрсэн байсан тул энд ирээд учиргүй халууцав. Нью Йоркод бүх зүйл байдгаараа – хотын шуугиан нь хүртэл яг хэвээрээ л байх шиг…
Ямар ч байсан энд байх хугацаандаа Бодрол-ыг амьтай байлгахыг бодно оо.