Өнөөдөр нэг ахад навс шүүмжлүүллээ. Та нар “аймаар гоё”, “айгүй аягүй сайхан” гэж ярих юм, үнэндээ “аймаар гоё” гэдэг чинь юу гэсэн үг вэ, утгагүй л байхгүй юу гэж ирээд л… Нээрээ утгыг нь бодоод үзэхээр хэцүү л дээ, жинхэнэ нөгөө oxymoron гээч нь л байх. Гэтэл иймэрхүү үгс бидний хэл ярианд ямар элбэг байдаг билээ. Амны уншлага болчихсон, бодохгүй л хэлээд байдаг. Гэхдээ эгч зөрүүд юм болохоороо “нэгэнт эдгээр үгс ярианы хэлэнд гүн нэвтэрчихсэн хойно хүлээн зөвшөөрөх хэрэгтэй юм биш үү” гэх маягаар маргах гэж бас үзсэн л дээ, :D.
Тэгээд нэг мэдсэн бид хоёрын яриа орчин цагийн Монгол хэл etc болоод явчихлаа. Кирилл үсэгт шилжсэн нь Монгол хэлний бүтцийг эвдсэн, наад заах нь өгүүлбэрийн төгсгөлүүд бүгд модон болчихсон, Монгол бичигтэй байх үед хэл маань шал өөр байсан гэж хэлсэн нь үнэхээр ортой санагдав. Мань мэт нь Монгол бичгээр ном зохиол уншаад байдаг биш, сайн мэдэхгүй л дээ. Гэхдээ өгүүлбэрүүдээ аятайхан төгсгөх гэж үнэхээр зовдог. Өнөөх л тэгэв ингэв, ингэсэн тэгсэн – нэг л нуршуу, уйтгартай, сонсголонгүй. Амой, ажгуу, болой гэх мэт үгсийг даанч хэрэглэж чадахгүй юм даа. Тэгээд ч гэв гэнэт уянгалуулаад унавал эв хаагүй санагдах биз.
Монгол хэл ээ гэж… хэзээ л нэг сайхан ярьж, бичдэг болно доо. Явж номоо уншъя байз. Гэснээс, иймэрхүү зүйл хэт их бодоод байхаар өөрийгөө чагнаад, ганц хоёр өгүүлбэр ч гараас гарахгүй юм. Нэг мөсөн хайнга загнасан нь дээр ч юм уу. Яадаг юм, угаасаа аймаар гоё.