Хүний амьдрал үйл явдлаар дүүрэн байдаг: төрнө, боловсрол эзэмшинэ, ажил эрхлэнэ, гэрлэнэ, аав ээж болно, өвдөнө, үхнэ. Өдөр тутмын амьдрал нь ч мөн адил өч төчнөөн үйл явдлын дунд өнгөрнө: ингэх ёстой, тэгэх ёстой гэж гүйсээр байтал маргааш болдог биз дээ. Гэтэл өдөр бүр хийдэг үйлдэл маань механик шинжтэй болж, үйл явдал, ажил хэргийн дунд хүний мөн чанар алдагдана. Нэг цэгээс нөгөө цэг рүү үсчсээр байтал “миний амьдралын зорилго юу вэ?”, “би яах гэж энэ хорвоод ирсэн юм бэ?” гэсэн мөнхийн асуултууд мартагдаж, дасал болсон амьдралын хэв маягаар солигдохыг хүн өөрөө ч анзаарахгүй.

Бидний хүсэмжлээд байгаа иргэншсэн, технологижсон, хөгжсөн нийгэм үйлдлийг шүтдэг. Хүн бол ердөө түүний эд анги, хэрэгслүүр. Чиний ажлын бүтээмж хэр өндөр байна, чи өөрийн үүргийг хэр сайн ухамсарлаж байна, чи нийгэмтэйгээ хэр сайн зохицож байна гэдгээр чамайг дүгнэхээс бус чиний дотоод ертөнц, далд мөрөөдөл хэнд ч чухал биш. Ийм орчинд хүн үйлдэл дунд өөрийгөө гээж, бодохын оронд үйлдэж эхлэнэ. Хэний амьдрал үйл явдлаар баялаг байна, тэр амжилттай хүнд тооцогдоно. Чи сургуулиа онц дүнтэй төгслөө, ирээдүйтэй ажилд орлоо, цол гуншин нэмлээ, байр авлаа, сарын онцлох ажилтнаар тодорлоо, зургаа сонинд нийтлүүллээ, удам сайтай хүнтэй суулаа… чи чадаж байна, чи мундаг байна. Гэвч чиний дотор юу байна вэ?

Өдөржин гадуур явж, хүн хартай уулзаж, амаа чилтэл ярьж, ятгаж өнгөрөөсөн өдрүүд яагаад ч юм нэг л хоосон. Харин өдөржин бодолд автаж гэртээ суухад хамаагүй үр өгөөжтэй байдаг – энэ л үед би хүн гэдгээ мэдэрдэг. Миний зорилго юу вэ? Аз жаргалтай байх. Би яавал аз жаргалтай байх вэ? Өөрийн амьдралыг хоосон үйлдлээр дүүргэлгүй, дотоод Би-гээ чагнах сэхээтэйгээр хайртай хүмүүсийнхээ дэргэд тайван аж төрвөл би жаргалтай байна. Тэгээд л гүйцээ.

Иргэншсэн, технологижсон, хөгжсөн нийгэмд бодол бодлогоор солигдчихсон байдаг. А цэгээс Б цэг рүү хамгийн дөт аргаар хэрхэн яаж хүрэх вэ, яаж хүмүүсийн бүтээмжийг нэмэгдүүлэх вэ гэх мэт прагматик бодлогууд эргэцүүлсэн, бясалгасан, өөрийгөө таньж мэдэх гэсэн бодлуудыг нам дарна. Хэрэв чи прагматик ач холбогдол бүхий асуултын хариулт байж чадахгүй бол чи хэрэггүй, чи бэртэгчин.

Тийм ээ, би бэртэгчин.

Зун цаг улиран одож, намар болж навчис шарлалаа (damn, асар уянгийн халилтай наасан… ) Үнэн хэрэгтээ бол зуны цалгардал нэг юм дуусаж, намар болж найтаж эхлэх шив дээ гэсэн. Ингээд амьдрал эргээд хуучин хэвэндээ (биш ээ, хэмнэлдээ) орж байгаа юм даа. Халуун зунаар юу юугүй гэгэлзээд, гэр орондоо тогтож өгөхгүй байсан хүн чинь сайн дурын гэрийн хорионд орж, бодлогоширч эхэлдэг юм байна. Бодлогоширох зуураа Вивальдигийн “Дөрвөн улирал”-ыг (ой, асар класс заасан) сонсож суутал нэг иймэрхүү сэтгэгдэл төрж байх юм:

Зун – халуу шатаад, толгой аажмаар ажиллахаа больж эхэлнэ. Хаа нэгэн газрын beach-ийг мөрөөдөх зуураа ажлаа гурилдаж, энэ тэндхийн бөгчим тасалгаанаас өөрийн эрхгүй зугтах сэтгэгдэл төрж, гарч гүйх нь холгүй юм болно. Нар хүртэл новширч, 10 цаг хүртэл тэнгэрт дүүжлээстэй гурийдгийг хэлэх үү, өдрийн уртыг ашиглаж дэмий тэнэх нь эрс ихэснэ. Ажлын бүтээмжийн ашигт үйлийн коэффициент ноль заана. Найр наадам, айраг цагаа эргүүлж байтал ашгүй нэг юм зун дуусна.

Намар – болсон болоогүй яруу найрагчид намрын сайхныг магтан дуулсаар байгаад бүр улиг болгочихсон. Тэднийхээр бол намар хамгийн “армантик” улирал юм байх. “Борооны дусал нулимс мэт”, “шаргал навч хагацал мэт” гэх маягаар уянгалуулагүй яруу найргийн дэвтэр дэндүү ховор. Тэгээд ирэхээр өнөөх борооны дусал, шаргал навчийг нь үзэн ядаж эхлэнэ. Хараал идсэн бороо нь хурдан зогсоосой, гутал муухай боллоо ш дээ, яандраа ухааны юм бодсоор гадуур гүйх зуур навчис нь ч нэг юм унаж дуусаад, УБ-ын энд тэнд ганц хоёроороо булагнах цөөн хэдэн мод нь царай муутай дээрээ царай муутай болчихсон байна. Тэгж байтал огцом хүйтэрч, хавар намрын гутал бороотой бороогүй жагсаалаас гарна.

Өвөл – дэндүү хүйтэн болохоор тархи царцаж, реакци огцом удааширна. Гэрээс гарах гэж хэдэн давхар хувцас өмсөөд, нэг газар орж түүнийгээ нимгэлсээр байтал өдөр өнгөрнө. Хэдэн давхар хувцас өмсөөд ч нэмэргүй, ханиад хүрдгээрээ хүрнэ. Хэд хоног гэртээ халуурч хэвтээд, аргагүйн эрхээнд нусаа татасхийгээд ажилдаа явна. Өдөржин муухай царайлж суусны эцэст гэртээ ирж анисны цай, халуун шоколадтай найзалж, хөвөнтэй дээлээр хөлөө хучаад “Преступление и наказание” уншиж эхэлнэ. Ханиадыг мартаж, жинхэнэ кайфыг мэдрэх гэтэл дахиад даарч эхлэнэ.

Хавар – өвлийн удаан өдрүүд өнгөрч, өдөр уртсах тусам ядаргаанд орж, толгой өвдөнө. Хаврын нар дэндүү хурц санагдаж, хотын халтар шувууд баяр баясгалантайгаар жиргэх нь нерв хөдөлгөнө. Тэгж байтал өвс нөгөө дэлгэрч, хот өнгө зүсээ засч эхлэхэд хүмүүс нойрноосоо сэрсэн мэт синдромдож эхлэнэ. Ядаргаанд орж, нерваа барсан улсууд гудамж талбайд жагсаал цуглаан хийж, хотын амьдралыг үймүүлснээр арай гайгүй байсан хэдийгээ ядаргаанд оруулж орхино. Яахаа мэдэхгүй байж байтал ашгүй нэг юм наадмын сураг сонсдоно…

Нээрээ нэг мэдсэн чинь зун дуусаж, намар гарчихсан байна… Бүх зүйл яг л энэ дуу шиг байна даа: Грин грей – Мазафака (посвящается господину Н. :D)