Сэн сэнхийх салхитай нэг зэвүүн ч гэхэд хаашаа юм бэ, арай ч тэгж хэлж чадахааргүй өдөр эхлэж байлаа. Угаас багын цовоо цолгиун зантай хэмээн бусдад үргэлж ихэрхэж явдаг боловч яг үнэндээ юу ч бардаггүй мангар бацаан би УБ хотын төв шахуу гудамжаар алхаж явлаа. Юу болоод хар үүрээр шахуу ингэж явснаа нуун дарахыг үнэнхүү хүсэвч бусдад гайхуулах санаа төрсөн тул та бүхэнд эс өгүүлэн өгүүлсү.

1. Өдрөөс өдөрт тун тунгаар дасаж нэгэнтээ хайртай гэж хэлж чадаагүй алдсан нэгэн хөөрхөн охины царайг харалгүй удсан би бээр амьдралдаа анх удаа зориг төгөлдөр шийдвэр гарган түүний гэрлүү алхаж явлаа. Бодож цөхрөн санаагаар унаж элдэв янзын ялаа шумуулны хор идэж үхмээр байсан ч угийн цэрвүү сэжигч зангаасаа болоод яаж ч чадаагүй болохоор нэгэнт айдгаа авдрандаа хийчихээд алхаж яваа минь энэ билээ. Би бодолдоо дарагдан явсаар түүний гэрийн гадаа аль хэдийн ирчихээд хоёр цаг зогсож байгаагаа ч мэдсэнгүй. Бодож бодож бодын шийр 4 гэдгийг нэгэнт мэдэх болохоор бодохоо болилоо. Хаалгыг нь тогшлоо, нүдлээ, балбалаа, өшиглөлөө, иллээ, долоолоо… ёо арай гэж тэр нэг юм гарч ирлээ. Би арай л ухаан алдчихалгүй зогсож байгаад хайртай дуртай, хадаастай үдээстэй гээд л баахан юм ярьлаа. Эртний нэгэн балар өдөр түүнийг гуйн уйлж дуулж, үгээр хэлж үзгээр бичих шахуу юм болсон ч алдаж эндэж, хайр дурлалын шуурганд төөрөөд өнгөрсөн дурсамж дурдатгал маань санаанд тодхон. Гэвч өнөөдөр түүнийг эргэн нэхэн гуйн суухад тэр нэхэл хатуу шийртэй зан гаргаж чадалгүй бууж өглөө. Тэгээд л үнэнхүү сэтгэлээр бишрэн сүсэглэж, зүрхнийхээ гүнээс баярласан би бээр адал явдал уран зөгнөлт хайр дурлалынхаа үлгэрийг түүндээ ярьж эхлэвээ. Тэгээд л цаг хугацаа урсдагаараа урсаж өглөөний 5-н цагт бидний эхний болзоо дууслаа. Ингээд л би гэдэг хүн газраас хөөрсөн амьтан л хамаг амьтны тусын тулд хар үүрээр гэрлүүгээ харьж яваа минь энэ бөлгөө.

2. Үүрийн бүрээ үлээгээд цаг хагас өнгөрөөд, дахиад нэг цаг өнгөрч байлаа. Би гэрийн буг болсон ах эгч дүү нараа эргэхээр явж байтал манай хөрш айлын охин бас надархуу юм хамаг амьтны тусын тулд өглөөний дасгалаа хийж байх нь тэр. Би ч яахав хоёр долоо хоног 20 цаг түүнтэй хөрш байсныхаа хувьд очиж мэнд мэдэлцэж тараа таниулах хэрэгтэй гэж бодоод очив. Уулзаж уулзаж зогссоны эцэст цагаа хартал ахиад л өнөөх гайтай үүрийн бүрээ үлээгээд цаг хагас болоод нэг цаг дээр нэмээд дахиад нэг цаг өнгөрчихсөн байлаа. Өөрөөр хэлвэл би түүнтэй нэг цаг уулзчихсан байлаа. Тэгээд л би эх болсон зургаан зүйлийнхээ аль нэгнийх нь тусын тулд гэрлүүгээ орох хэрэгтэй болов. Гэтэл гай байшингийн булан тойроод айсуй. Би бултах газаргүй болж улаан нүүрээрээ тулахаар шийдлээ. Хажуу байшингийн хар Болдоогийн дээд давхрын айлын охины найз банди ирж байлаа. Би ч энд шилжиж ирээд удаагүй байгаа болохоор тур тар хийлгүй шиг байхаар шийдлээ. Гэвч гай хэзээд гайтай байдаг хойно бид хөлөөрөө учраа ололцох хэрэгтэй болов. Би булан тойроод, тэр булан тойроод булан тохой хайж олоод л мал шиг хөлөөрөө жийлцэнэ. Би цэл залуугаасаа хүн амьтантай үзэлцэж явсан болохоор түүнийг ганцхан кейкүдээд л дуусгалаа. Одоо л гэртээ морилох цаг ирлээ.

3.Үүдний хаалга онгорхой. Би ч гайхсандаа салж унах шахсан хүн болж зогслоо. Тэгэхгүй бол өчигдөр сураг чимээгүй таг болсноо тайлбарлах хэрэгтэй болно л доо. Миний заль амжилттай болж хэн ч намайг байцаасангүй. Ялангуяа ах Данзан эгч Бодоо нар нийлж рекэтлэсэнгүй. Би өдөржин шөнөжин чатласаар байгаад улайх шахсан муу Пентиум нэг буюу бичгийн машинаа асаалаа. Тар турхийлгэн чатлаж сууснаа гэнэт өлссөнөө мэдрэв. Мөлхөн шахан байж галын өрөөнд орон ус гурил (гурилаар хийсэн зүйлийг ингэж нэрлэв) олж идэв. Турж үхчээгүй дээрээ гол залгаж оройн андаа бэлдэж эхэллээ.

4. Гэнэт гарах ажилтай болж блогоо орхиод гарав. . .

Өглөөний наран гайхалтай туяаран сүр жавхлан, гоо үзэмж төгс харагдана. Өчигдрийн болзоонд хамт үдшийг өнгөрүүлсэн охин санаанд буун тусан аз жаргалтай өдөр эхэллээ. Өдрийн хагасыг өнгөрүүлчихээд үдшийн бүрийг дөхүүлэн өнөөдрийн болзоондоо гарлаа. Хотын гудамжаар хөл хөдөлгөөн ихтэй. Сүрлэг үер эсвэл нам гүм горхи шиг эрс тэс. Тархи толгойд төрж л байдаг элдэв бодол, Бодролдоо дарагдах шахан алхаж явтал нүдний буланд нэгэн хөөрхөн охин харагдлаа. Би ч бодож цөхсөнгүй очиж танилцах гэж өдөв. Хуучны цөвүүн цагийнх шиг зоволгүйхэн танилцлаа. Ингээд л өнөөдрийн болзоо салаа. Маргааш нөгөөдөр тэр охинтой уулзана. Тэгээд өчигдрийн болзсон охин бас салаа. Ай хөөрхий дурлаж ханахгүй амьдралаа гэж.

За ингээд залхуу, туйлбаргүй нэгэн би энд 3 дахь блогоо нээв. Энэ удаад аль болох тууштай, залхууралгүй үргэжлүүлэхийг хичээнээ. Өмнө нь нэг блог дээр нилээн гайгүй сийрүүлдэг болж байгаад нэг л өдөр учир нь олдохгүй залхуурсан. Ийм тохиолдолд хэт удаан завсарлачихаар юунаасаа эхлэхээ мэдэхгүй бодож бодож нэг мэдсэн өөр юманд анхаарал сарниад л, тэгэнгүүтээ шууд алгасаад л, ингээд л өдөр хоног намайг хүлээхгүй, тэр болгон өнгөрснөө сэргээгээд суух зав гарахгүй… Дараа нь нэг японоор бичдэг блог нээгээд овоо л явж байснаа нэг л өдөр залхуу хүрээд, шагайхаа болиод нэг мэдсэн сар шахам өнгөрсөн байв. Өөрийнхөө энэ амархан уйддаг, хэт зоргоороо занг нэг л ойлгохгүй явсаар өдийг хүргэж. Блог уг нь аль болох өөрт өгөөжтэй , бүтээлч байвал тархиа ажиллуулж, цаг заваа зарцуулсаны үнэ цэнэ орших байх л даа. Гэтэл би жирийн нэг тэмдэглэл маягаар өдрийн алба гүйцэтгээд байгаа юм шиг л санагдаад эхэлдэг. Энэ бас л миний юм бүхнээс төгс төгөлдөрийг шаарддаг ядаргаатай зантай минь холбоотой байх л даа. За энэ маягаар БИ гэдэг хүн яагаад блог тогтвортой тууштай хөтлөж, бодол санаагаа хүн шиг цэгцлээд явж чаддаггүй вэ гэсэн асуултад хариул гэж асуувал зөндөө л юм хэлэх нь байна. Унасан бөхөд шалтаг мундахгүй гэдэг энэ л дээ.

Одоо тэгэхээр өнгөрсөнөө биш ирээдүйгээ харъя гэсэн. Энэ хаврын амралт ч харвасан сум шиг л сүнхийгээд өнгөрч. Олигтой хийж гийгүүлсэн юу байна. 2 удаа ханиад зооглож, түүнийгээ эдгээх гэж л шуурхайхан баахан эм уух шив дээ. Хүний амьдралд эрүүл мэнд гэдэг асар нөлөөтэй чухал хүчин зүйл юм л даа. Ялангуяа над мэтийн сулавтар амьтад уусан эмнийхээ үйлчлэлд хүртэл туйлдаж орхидог бололтой. Ер нь л ханиад ч бай, олгой энээ тэрээ ямар нэгэн өвчин зовлон гэдэг хүсэх юм биш.

Гэхдээ амралтын дундуур сайхан юм ч бас байсан л даа. Хайртай хүн маань ирсэн, хамтдаа хэд хоногийг сайхан өнгөрөөсөн. Гэвч өнгөрсөн хойно нь бодохоор жаргал цэнгэл гэдэг түр зуурын байх тусмаа амттай, ахиулаад бодвол хүний өөрийгөө хуурах гэсэн хичээл зүтгэлийн үр дүнтэй салшгүй холбоотой гэхчлэн хальт философидсон шиг л өөрийгөө тайтгаруулж суух юм.

Амралт дуусахын даваан дээр ч гэсэн нэг төлөвлөгөөгөө биелүүлэх боломжтой сууж байгаа нь бас л яамай хэрэг. Нөгөөдөр Бээжинд очсон хойноо л буудлын өрөөнд тв-гүй, нет-гүй сууж байгаад жаахан юм харж уншиж бэлдэхээс. Цаг мөнгө зараад, дипломын ажлынхаа судалгааг хийхээр явж байгаа хүн над шиг ингэж боддог болов уу. Юмыг тэр өдрийн тэнгэрт нь даатгахгүй, ухамсартайгаар алхаж гишгэж сурах юмсан. Хүн насан туршдаа суралцаж боловсорч дуусахгүй байсаар төгсдөг гэдэг. Гэхдээ 60 хүрч жаахан юм ойлгонгуутаа 61-тэй чадхийчихмээргүй л бх юм. Ер нь 61-тэй бүх юм дуусчих юм бол хоёрын хооронд 60 хүрсэн хойноо ухаан суухгүй байсан нь дээр ш дээ, яршиг. Тэнэгийн дотор уужуу гэгчээр үхэхдээ элдэв санаа зовох юмгүй тайван үхвэл өөрт амар.

Ингээд л нэг мэдэхэд л дэмий юм руу хошуугаа дүрсэн л сууж байх юм. Өнөөдөр дээд курсийнхэн маань дипломоо гардаж авч байгаа. Орой тэднийг гаргаж өгөх үдэлтийн партитай. Идэж уух юманд уг нь явмааргүй л байх юм. Гэтэл ганц өөрийнхөө сэтгэлээр шийдчихэж болохгүй, бусдыг хүндлэх гэхүү олны жишиг дагах гэхүү нэг тиймэрхүү алба гүйцэтгэх шаардлага өдөр тутам тулгарах нь нийгэм гэгч юм даа.

Өнөөдөр энэ тэнгэр цэлмээд овоо хавар юм шиг царайтай байна. Нүүрээ угааж нөгөө хувцасаа өмсөөд гарч алхдаг юм билүү.

Энд тэндээс баярын мэнд гэсэн мессежүүд намайг сэрээснээр Монгол улсад Ардын Арми байгуулагдсаны 85 жилийн түүхт ойн өдрийг угтвай… Ажлын бүсгүйчүүдийн өгөөмөр зангийн улмаас толгой минь багагүй хэмжээгээр өвдөх нь гачлантай… Би гэхдээ тэнд очихгүй байж болох л байсан… Гэхдээ 8-нд хийсэн хөрөнгө оруулалтын үр шимээ үзчих бяцхан хүсэл дотор асаастай байсныг хэлэх хэрэгтэй…

Өчигдөр оройтсон тул ээжээс эрүүний шөл уух нь тодорхой… Багшийн дундажхан амьдралтай бэлэвсэн эмэгтэй ээжийн минь хувьд байгаа хоёрхон үнэт эрдэнэ дүү бид 2, тиймдээ ч бид 2-ын араас үхэн хатан гүйдэг хүн л дээ… Хааяа би ээжийг үзэн яддаг… намайг оройтоход унталгүй хүлээж байдаг занг нь… өглөө ажилдаа явах гээд нойрмоглоод сэрж байхад намайг хоцроохгүй гэсэндээ гутлыг минь цэвэрлэчихсэн байдгийг нь… ерөөсөө л намайг ингэтлээ хайрладгийг нь үзэн яддаг… Хайрынхан ачийг хэзээ ч хариулж чадахгүй над шиг юмыг ингэтлээ хайрладагт нь дургүй… Ер нь энэ хайр гээч хачин зүйл… Хэдийгээр бид үүнийг бусдаас хүсч явдаг ч, яг цаг нь болоод хэн нэгэнт хайрлагдах гэдэг тийм ч амар зүйл биш… Намайг тэгэж их хайрлаж байгаа тэр хүнийг гомдоохгүй амьдрана гэдэг үнэндээ тун хэцүү зүйл л дээ… За тэгээд ээжийн хаагуур явсан яасан талаарх бяцхан байцаалтыг давж гарсны эцэст өглөөний цайгаа уулаа…

Угтаа бол намайг хэн ч хайрлаж халамжилдаггүй байсан бол би шаал өөр хүн байх байсан… Тэгсэн бол хүссэн мэргэжлээрээ суралцаж ямар ч амжилт гаргахгүй нь бараг тодорхой л доо… Ядуу тарчигхан нэг өрөөг хөлслөн амь зуух байсан гэж боддог… Амжилтанд хүрэхгүй ч дуртай зүйлээ хийж ядуу тарчиг ч хүссэнээрээ амьдрах гоё юм шиг… Гэтэл надад хэтэрхий хайртай ээж бас эмээ байдаг… Миний төлөө амьдралаа зольж суугаа тэр 2 эмэгтэйг харах тоолондоо тэр хүмүүсийн өмнө хариуцлага үүрч байгаагаа мэдэрдэг юм… Тийм болохоор өөрөө огтхон ч сонирхож байгаагүй ч илүү ирээдүйтэй мэргэжлийг сонгож авсан… Хүссэн мэргэжлээ сонгоод амжилтанд хүрэхгүй хэн ч биш болж өөртөө хайртай тэр хүмүүсийн итгэлийг алдахыг хүсээгүйдээ л тэр… Удахгүй миний ч нас явна… тэр үед ээж эмээ 2 маань ч ертөнцийн жамаар намайг орхин одох болно… Харин тэр үед би эхнэр бас хүүхэдтэй болсон байх болно… тэр үед би эхнэрийнхээ, хүүхдийнхээ төлөө, бас л надад хайртай тэр хүмүүсийн төлөө амьдрах болно… Ингээд бодвол бидний амьдрал гэдэг бол бидний зүйл биш болж таараад байгаа юм… За энэ ч яахав, үргэлжлээд тэмдэглэлдээ орох юм бол үдээс хойш нь амралтын өдрүүдээр соёлын арга хэмжээ үзэж бай гэж зөвлөсөн нэг хүний зөвлөгөөг хачин ихээр буулган авч кино үзэхээр шийдлээ… Уг нь би Hostel-ийг үзэх гэж нэлээдгүй удаа оролдсон ч ерөөсөө чадахгүй байсан билээ… Энэ удаад цаг ирж нөхцөл бүрдэв хэмээн гартал цаг үесээ хоцорч байдаг зарим хүмүүсийн гайгаар ахин Crash-лав… Оскар аваад нэлээн шүүмжлэлд өртсөн шиг байсан… Гэхдээ надад бол таалагдсан л даа… аятайхан кино байсан… Мексик эрийн охин буудуулах хэсэг миний сэтгэлийг хамгийн ихээр хөдөлгөсөн… Гэхдээ л саяхан үзсэн киногоо ахиад үзэх ямар л олиг байхав дээ… Дараагийн долоо хоногт заавал Hostel гэж дотроо амлаад кинотеатрыг орхин гарвай…

Ер нь өчигдөр харж байхад монголчууд хэтэрхий баярлах дуртай ч улс юм шиг… Жишээ нь Ардын арми монголд байгуулагдсан өдөр болуут бүх эрчүүд нь баярладаг… Эмэгтэйчүүдийн эв санааны өдрөөр харин хүүхнүүд нь нохой гурав хардаг… За тэгээд үүнээс гадна төмөр замчдын, санхүүчдийн гэх мэт ажил мэргэжил бүрээр нь тусгайлан заасан баярлах сайхан шалтаг бүхий өдрүүд зөндөө… Улс орны амьдрал хэцүү байна, бүрхэг байна гэх ч хаа газрын хүнээс дутах юмгүй баярлаж байгааг нь харвал бид бүхэн тунчиг оптимист эс бөгөөс ярьсан шигээ хэцүүхэн улс биш бололтой гэж бодох юм…

Би өдөр болгон нэг хүнийг боддог. Бас зүүдэлдэг. Би түүнд үнэхээр сайн. Гэхдээ xайртай гэдгээ xэзээ ч xэлээгүй! Яагаад гэвэл xайртай гэдэг үг xямдxан үг биш шүү дээ!

Миний xувьд тэр оxин маш иx үнэтэй зүйл! Гэxдээ л би түүнд энэ үгийг xэлээгүй. Яагаад гээч. Би xэлье л дээ. Би түүнийг алдаxаас айсан. Үнэ цэнэтэй үгийг бас алдаxаас айсан. Түүнд xайртай гэж xэлээд, xэзээ нэгэн цагт алдчиxвал надад үнэ цэнэтэй юу ч үлдэxгүй шүү дээ. Тэгээд л тэр.

Би xүмүүсийг үргэлж xардаг. Тэд xэтэрxий үнэ xүндгүй амьдраx юм. Юм болгонд өөрсдөө гуйж, бүxнийг үнэ xүндгүй xийдэг. Бид бүx xүний нэгэнт амьдарчиxсан тийм амьдралаар амьдраx гэж энэ xорвоод төрөөгүй биз дээ. Үүн шиг xайртай гэдэг үг өдөр болгон амнаас гарахдаа алга болоx гэж байдгийг уxаараасай, та минь!!!