Декартын “Cogito ergo sum” өнөө үед зүсээ хувирган “shoppingо ergo sum” болжээ. Лондонгийн Selfridges их дэлгүүрийн Christmas sale “I shop, therefore I am” гэсэн моттотой байлаа. Зарим зүйл дээр “Buy me, I’ll change your life” гэсэн бичиг харагдаж байв. Нээрээ л дахиад ганцхан гутал авчих юм бол илүү аз жаргалтай болчих мэт санагдаад, надад таалагдаж байсан цамцны сүүлийн экземплярыг өөр хэн нэгэн хүн урдуур ороод авахад тэр хүнийг үзэн ядаж эхлэх шиг. Хүмүүс ч дээрх максимыг дуулгавартай нь аргагүй дагах… нэг нэгнийгээ өмссөн хувцас, барьсан цүнх, унасан машинаар нь дүгнэж, жаргал зовлонгоо материаллаг эд зүйлсээр халхална. Яах аргагүй л “I shop, therefore I am” – consumer culture at its peak.

Гэснээс, Английн Christmas sale гэдэг зайлшгүй үзэх хэрэгтэй эд байдаг юм байна, юун British museum, хүмүүсийн араншингийн талаар хамаагүй их зүйл мэдэж авах юм билээ. Яасан ч олон хүмүүс байв, ямар ч их юм худалдан авч байв… Хүмүүсийг хөндлөнгөөс ажиглаж суухад зугаатай наасан (гэхдээ эгч өөрөө дутахгүй ямар нэгэн юм авчих санаатай яваад байгаа юм аа).

Дэлгүүр хоршоо ч яахав… Chelsea-гийн тоглолтын шагийн билет 200 паунд байдаг гэж байна, огцом баяжих юмсан.

Хөл бөмбөгийг амьдаар үзэх үнэхээр өөр юм аа. Мань мэт нь сүүлийн хэдэн жил худлаа үнэн хөл бөмбөг хардаг л байлаа, гэхдээ яг стадионд суугаад үзэхэд шал өөр сэтгэгдэл төрдөг юм байна. Стадионоороо нэг санаа алдаад л, стадионоороо нэг босож суугаад л, стадионоороо нэг дуулаад л… яс юман дээрээ тоглолт хоёр багийн хооронд биш, хөгжөөн дэмжигчдийн дунд явагддаг наасан. Зурагт ер нь дэмий юм дөө, шал өөр (хулхи) experience бий болгоод… дээрээс нь үйл явдлыг давтан үзүүлж хүмүүсийг муу зан сургаад… юу болоод өнгөрөв өө, яав аа гэсээр байтал таарж байгаа юм чинь.

Бидний үздэг тоглолт (Fulham vs. West Ham United) Fulham-ын стадионд болж байсан болохоор баахан “Come on, Fulham” гэсэн хүмүүс л байлаа. Хорь гаруй мянган хүний багтаамжтай стадион нь пиг дүүрэн байсныг хэлэх үү, арав хорин мянган хүн нэгэн зэрэг орилоод эхлэхээр өөрийн эрхгүй баясчихдаг юм билээ. Нэг зүйл анзаарагдсан нь, хүүтэйгээ хамт хөл бөмбөг үзэж байгаа аавууд асар олон харагдана лээ… weekend game болох завшаанаар жаал father-son bonding хийдэг болтой. Хар багаасаа хөл бөмбөгөөр амьсгалж өссөн хүмүүс улаан ногоон фэн байхаас өөр аргагүй юм байна лээ дээ.

Хөл бөмбөгийн дараа учиргүй эмэгтэйлэг загнаж дэлгүүр хэслээ. Topshop хэмээх venerable London institution орж нүд тайлав. Дэлгүүр гэснээс, Англид ирснээсээ хойш үнийн шоконд орсоор байгаад таарж байна аа. 100 доллар солиулахад 50 хүрэхгүй паунд ирэхээр гомдмоор санагдаж байгаа юм чинь… Ядаж байхад бүх үнэ нь Америкийн үнэтэй яг адилхан. Үржүүлж бодсоор байгаад ямар ч наймаа хийхгүй шинжтэй. Австрали явсан бол эсрэгээрээ гоё байхгүй юу, 😛 

Хүн болгонд л амьдралын нэг алхам урагшлах тутам бүхнийг ном журмын дагуу хийх хүсэл төрдөг байх. Үүний нэгэн адил сургууль төгсөөд л өөрөөр амьдрах хүсэлд хөтлөгдөөд архи амсахгүй байх, өглөө бүр гүйхээр шийдлээ. Тэгтэл шинэ ажилд ороод өглөө гүйдэг байсан хүн чинь өглөө босч чадахгүй бараг л ажилдаа хожигдон байж очдог боллоо. Харин архийг тэвчиж өнгөрөөсөөр л байна. Киви-гийн дуун дээр гардаг шиг 10 жилийн нөхдийн уулзалт, ажлын газрынханы найр цэнгээн дээр нэг хундага ч уухгүй байх олны дунд нэг л содон бусад юу гээд маяглаад байгаа юм бэ? Гэх маягтай. Тэрнээс долоон доор юм нь охинтой танилцаад нэг газар орох уу? Гэж хэлэхээс санаа зовмоор өөрөө ороод мөстэй кола уугаад суучихаар шинэхэн танил маань эвгүй байдалд ороод явчих юм шиг санагдаад байх юм.

Магадгүй өөрөөр амьдрах санаа маань ч тийм ч зөв байгаагүй юм бол уу? Мэдэхгүй юм цаг хугацаа зөв бурууг нь харуулах байлгүй дээ.

Ээлжит түгээмэл үгсийн хэвшмэл цуглуулгаа бичиж суутал гэв гэнэт дургүй хүрчихлээ. Алба уу. Байна байхгүй, ингэлээ тэглээ, орлоо гарлаа, хожлоо хожигдлоо… үнэн хэрэгтээ эд бүгд ямар ч ялгаагүй. Заавал хүмүүсийн ярьж буй зүйлсийн талаар бичиж (наадам, хөл бөмбөг, улс төр, хоосон хов, энэ жагсаалт дэндүү урт), хүмүүсийн хийж буй зүйлсийг хийх алба уу. Болъё.

Яг одоо надаас арай өөр хүн байсан бол учиргүй СРТ-384 робот хэрхэн яаж дэлхийг баатарлагаар аварсан түүхийг ч юм уу, аль эсвэл өглөө босоод ирэхэд нь хорвоо ертөнцийн бүх зүлэг ногоо ув улаан өнгөтэй болчихсон байсан хачин явдлын талаар ч юм уу бичих байсан байх. Би ийм л хүн баймаар байна. Гэтэл надад ийм юм бичих чадал алга. Магад авъяас алга.

Өглөө босоод л, далий юмсыг харж баясаад… өөрийн дотоод ертөнцдөө амьдарч сурвал гоё ч юм шиг. Яг л Finding Neverland шиг. Энэ янзаараа өдөр тутмын амьдралдаа дарагдаад, нэг л мэдэхэд шал уйтгартай байдлаар амьдраад сурчих магадлал өндөр юм шиг байна. Яанаа?

Сургуулиа төгсөөд, Монголдоо нүүж ирээд, post-college амьдралаа эхлүүлээд асар удчихсан юм шиг санагдаад байна. Одоо л ид өөрийгөө нээж, янзан бүрийн салбарт хүч үзэж, жинхэнэ балай авдаг газар байх. Иймэрхүү үед шантрах тохиолдол ч гарах юм, өөрийгөө голох үе ч байх юм, эсвэл бүүр асар баярлаж, эрч хүчтэй болох үе ч байна… Бүтэн дөрвөн жил academic орчинд, дотуур байрны умгар өрөө – хичээлийн танхим – номын сан гэсэн хуваарийн дагуу амьдарсныг хэлэх үү, сонирхолтой л байна. Гэхдээ л далий далий ном уншаад л, хачин хачин юм бодож олж баясдаг байсан үеэ санаж байна шүү. Улаанбаатар дэндүү busy хот юм аа. Өөртөө цаг гаргах завшаан ер гарахгүй юм. Уул нь СРТ-384 роботтойгоо уулзмаар л байх юм гэсэн, :D.

Надад саяхан нэг ах и-мэйл явуулахдаа, сүүлийн үед Бодролын бичлэгүүд дэндүү infantile болоод байна гэж хэлсэн. Бас л юм бодогдож байна лээ шүү. Өчнөөн жил гав ганцаараа амьдарчихаад гэртээ ирэхдээ завшаан олдсон дээр нь гээд нялхраад байж мэдэх л юм. Нөгөө Монголын дуусаж өгдөггүй double transition-ийн үе гэдэг шиг хувийн, хувьсгалын тал дээр янзан бүрийн transition хийгдээд баларч байна аа, :D.

Сүүлийн үед нэг иймэрхүү зүйл бодогдож байна. But at the end, life is beautiful! Улаанбаатарт ёстой сайхан зун болж байна, бороо шиврээд л… Сумьяабазар асар олон жилийн дараа аварга цолтой боллоо, наадам ч сайхан болж өнгөрлөө. Талбай дээр баригдаж байгаа Чингисийн хөшөө үнэн сүртэй юм байна лээ. The list goes on… Баярын мэнд, everybody!

Хэд хоног юу ч бичихгүй байж байгаад гэв гэнэт идэвхи гаргаж, хоёрын хоёр блог биччихээд явсан чинь эргээд ороод иртэл хоюулаа алга болчихсон байдаг юм. Backup-aa restore хийж үзлээ, байдаггүй… ор сураггүй алга болчихсон л юм шиг байна. Өөр ямар арга хэмжээ авч болохыг мэдэхгүй гайхаад л сууж байна. Хайран бичлэг гэсэн… ер нь бичлэгүүдээ hard drive дээрээ хадгалж байх нь зүйтэй юм байна, юмыг яаж мэдэхэв…

Сүүлийн үед хүмүүсийн харилцааны талаар л их эргэцүүлэх шив дээ. Холоос хараад хүндлээд, бишрээд байдаг, ойртоод танилцахаар үнэхээр хүндлэхэд хэцүү хүн байхаар асар сэтгэлээр унах юм. Энэ утгаараа хүмүүстэй хэт ойртож, дотносох аюултай юм аа. Хүмүүсийг гоё ганганаар төсөөлөөд л, түүндээ баясаад сууж байх нь өлзийтэй юм байна. Тэгэхгүй бол disappointment гээч зүйл нь болох гээд байх юм. Ингэж бодохоор хүмүүстэй ер харьцахгүй байх нь зөв ч юм уу. Өөрийнхөө тархинд амьдраад л, дэмий балай юмны талаар бясалгаад сууж байвал амар юм болов уу. Миний blue period эхэлж байгаа юм байна л даа гэсэн, 😛